Een aantal van de Verkenners-foto’s uit blik 2, automatisch ingekleurd via Algorithmia.
29 december 2017
Ferrotypie, circa 1910
Uit de eerder genoemde doos met oude familiefoto’s en verschillende andere documentjes: een kleine ferrotypie van circa 4x6 cm. Het is de enige ferrotypie in de doos dus een vreemde eend in de bijt. Gezien de andere foto’s vermoed ik dat het meisje mijn grootmoeder is, geboren in 1907 in Leiden. Ze ziet eruit als een jaar of drie, wat de foto ongeveer in 1910 plaatst. Bij het determineren heb ik gebruikgemaakt van het geweldige Handboek herkennen fotografische en fotomechanische procedés, waarin ook een paar andere eigenschappen worden beschreven van latere ferrotypieën. Daaruit blijkt dat 1910 een aardige schatting zou moeten zijn.
Het beeld is natuurlijk spiegelverkeerd, wat goed te zien is aan het bord waarop ‘bokking’ te koop wordt aangeboden. Ook is het contrast niet best. Al met al reden genoeg om wat moderne technologieën te gebruiken om de foto wat op te knappen.De foto wordt er heel wat beter van. Er komen ineens allerlei details naar voren en het is opvallend hoe scherp het beeld eigenlijk is, als je de krassen e.d. op het oppervlak een beetje wegdenkt. Over details gesproken:De volwassen dame met bontkraag aan de (nu) rechterkant. Als het de moeder van het meisje is, is het mijn overgrootmoeder. Ik zie niet veel familiegelijkenis maar dat is sowieso lastig. Ze kijkt wat nors maar dat doen mensen op een foto wel vaker.De twee meisjes op de achtergrond. Ze hebben min of meer dezelfde kleren aan maar misschien is het wat kort door de bocht om dan gelijk te stellen dat het een tweeling is. Het uitgestoken hoofd erachter is ook erg aardig, een detail dat ik op de fysieke foto gemist had.Het kleine meisje met een forse vette vingerafdruk over haar gezicht. Ik meen hier trouwens wel familietrekjes te herkennen maar het blijft lastig en volgens mij ook behoorlijk subjectief.Dit is natuurlijk een fraaie uitsnede. De krassen en vlekken hebben de werkelijkheid bijna volledig overgenomen. Wat resteert zijn de vage contouren van een vrouw die waarschijnlijk nooit had gedacht dat ze meer dan een eeuw later nog centraal op een foto terecht zou komen.
Dit artikel is onderdeel van een reeks. Meer lezen? Klik hier.
Het beeld is natuurlijk spiegelverkeerd, wat goed te zien is aan het bord waarop ‘bokking’ te koop wordt aangeboden. Ook is het contrast niet best. Al met al reden genoeg om wat moderne technologieën te gebruiken om de foto wat op te knappen.De foto wordt er heel wat beter van. Er komen ineens allerlei details naar voren en het is opvallend hoe scherp het beeld eigenlijk is, als je de krassen e.d. op het oppervlak een beetje wegdenkt. Over details gesproken:De volwassen dame met bontkraag aan de (nu) rechterkant. Als het de moeder van het meisje is, is het mijn overgrootmoeder. Ik zie niet veel familiegelijkenis maar dat is sowieso lastig. Ze kijkt wat nors maar dat doen mensen op een foto wel vaker.De twee meisjes op de achtergrond. Ze hebben min of meer dezelfde kleren aan maar misschien is het wat kort door de bocht om dan gelijk te stellen dat het een tweeling is. Het uitgestoken hoofd erachter is ook erg aardig, een detail dat ik op de fysieke foto gemist had.Het kleine meisje met een forse vette vingerafdruk over haar gezicht. Ik meen hier trouwens wel familietrekjes te herkennen maar het blijft lastig en volgens mij ook behoorlijk subjectief.Dit is natuurlijk een fraaie uitsnede. De krassen en vlekken hebben de werkelijkheid bijna volledig overgenomen. Wat resteert zijn de vage contouren van een vrouw die waarschijnlijk nooit had gedacht dat ze meer dan een eeuw later nog centraal op een foto terecht zou komen.
Dit artikel is onderdeel van een reeks. Meer lezen? Klik hier.