Regressie

Ik heb je oorbellen niet kunnen vinden, Semi. Je hebt ze sowieso maar twee keer gedragen maar jij hebt er niets meer aan en ik had ze graag bewaard bij je foto. Maar wat er niet is, is er niet.

Je bent in de tijd verdwenen en al wat ik heb zijn slechte foto's. Ze worden ook steeds vager, en met de herinnering is het al niet veel beter. Moet je daar ontevreden over zijn? Eigenlijk heb je helemaal geen keuze, wat er is, is er en meer is het niet.

Als het lastig wordt, kruipen jullie als een kreeft in een slakkenhuis, zei je. Alsmaar dieper tot alles donker wordt. Ik denk niet dat we daar iets aan kunnen doen, ik betrap mezelf er ook op. En hier in de moerasdelta lopen we dan massaal ingekapseld en met lege ogen langs elkaar heen. Zijn we al zo lang erfelijk belast? Gelukkig valt een traan meer of minder niet op met al dat vocht.

Nooit kom ik meer op jouw werelddeel, Semi. De onttovering heeft zijn werk gedaan, dus mijn toverdoos blijft aan mijn kant van de zee. Maar ook hier oxideert het ijzer, al is de roest anders. Meer vocht, minder warmte. En ook hier zijn er koortsdromen. Daar moet ik het maar mee doen.