Witte droomgeit

“En weinig dingen zijn zoo verheffend als het terugkeeren in het vredige, landelijke Holland met de vlakke weiden, het blanke water, de stille duinen. Ik was in Egmond aan Zee, onmiddellijk toen ik van Londen kwam, in IJmuiden van de boot gestapt. En die overgang, het was onbeschrijfelijk. De duinen, de lage, stille boschjes, de kerktorentjes, witte droomgeiten aan touwtjes, de groote zee achter me, voor me het effen, groene, vredige land.” 

Frederik van Eeden, Brieven aan Henri Borel (1933, de brief zelf is uit 1895) 

Het geheugen is een raar iets. Ik zag deze scène en ik moest direct denken aan deze tekst, die ik minstens dertig jaar geleden voor het laatst gelezen heb. Niet dat ik alles nog woordelijk wist, maar de ‘witte droomgeiten’ waren duidelijk blijven hangen. Gelukkig was het fragment nog terug te vinden via DBNL, de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren. 

Foto genomen tussen Vleuten en Harmelen, oktober 2023.