Gruwelverhaal

Even wat van me afschrijven. Gisteravond stapte ik om kwart voor tien in Zevenaar op de trein naar Arnhem. Na een minuut of tien was ter hoogte van Westervoort duidelijk te voelen dat we ergens overheen reden, het leek alsof we over dunne metalen strips of iets dergelijks heengingen. Direct op dat moment maakte de machinist een noodremming. Aangezien we vrij hard reden duurde het even voordat we stilstonden. Toen dat eenmaal zover was, riep de machinist om "Dames en heren, zoals u waarschijnlijk heeft gemerkt hebben we een aanrijding gehad. De hulpdiensten zijn onderweg. Zodra ik meer weet, zal ik dat omroepen." We stonden op een spoordijk - de kop van de trein stond zelfs op een spoorbrug - en hadden de laatste minuten geen weg gekruist. Na een minuut of tien konden we zien dat beneden aan de dijk politiewagens met zwaailichten aankwamen, eerst één, direct daarna nog twee. Een minuut of wat later kwam er een ambulance aan. De politieagenten klommen de spoordijk op en begonnen langs en achter de trein te zoeken met zaklantaarns. Omdat het donker was, konden we verder niets zien. Na een minuut of twintig kwam er ook een brandweerwagen aanrijden. Al die tijd werd er niets omgeroepen, dus in de coupé werd druk gespeculeerd.

Nadat we ongeveer een half uur hadden stilgestaan, kwam er via de achterste deur van de coupé iemand van Syntus de trein in, en die vertelde dat de trein niet verder mocht rijden en dat er vanuit Doetinchem een bus zou komen, "en dan proberen we jullie eruit te krijgen." Iemand in de coupé vroeg waar we overheen waren gereden, en daarop zei de man "Dat wil je niet weten."

Na nog eens tien minuten kwamen er nog twee brandweerwagens aanrijden en vertrok de ambulance weer, zonder iets of iemand mee te nemen. Nadat we bij elkaar zo'n uur en tien minuten hadden stilgestaan (in die periode werd er druk met zaklantaarns om de trein gelopen), zagen we dat er onderaan de dijk een bus aan kwam rijden. De man van van Syntus kwam de coupé weer binnen en zei dat we allemaal naar voren moesten lopen (ik zat in de achterste coupé) en dat we allemaal via één deur de trein moesten verlaten. Bij die deur stonden brandweerlui met een speciale trap waarmee we uit de trein konden stappen. Daarna moesten we langs een strakgespannen touw de dijk af (heftig geregend, dus flink modderig). Dat gaf ook de nodige problemen, want er waren mensen met een hond, en ook iemand met een fiets.


Toen we allemaal beneden waren, heeft de buschauffeur ons naar station Arnhem gereden. Wat zo luguber aan de kwestie is, is dat niemand heeft verteld wat er nu eigenlijk gebeurd is, waardoor je het ergste gaat vrezen. Het is bekend dat verhalen over zelfmoordenaars nooit in het nieuws komen, dus als je niets hoort, weet je eigenlijk al voldoende.


De foto's zijn vrij slecht, 's avonds en zonder flits genomen (de tweede zelfs vanuit de bus), maar ze geven wel een beetje een beeld van de situatie.