Elly, pagina 20, foto 1

[Zonder bijschrift]

Twee peuters zitten op een lichte deken op het gras, gekleed in luchtige, mouwloze outfits. Op de achtergrond zien we planten en een gebouw met pannendak. De foto straalt een zachte intimiteit uit, versterkt door het ronde kader en de sepia­tint die het beeld een dromerige, bijna tijdloze kwaliteit geven.

Met deze foto bereiken we het einde van fotoalbum Elly. Met een diameter van 6,5 centimeter is dit bovendien de kleinste opname in het album. Daarna volgen vier lege pagina’s: het album is dus niet vol geraakt en is dat waarschijnlijk ook nooit geweest, want er zijn geen sporen van verwijderde foto’s.

Afsluitend kunnen we stellen dat we een roerend inkijkje hebben gehad in een relatief korte periode in de levens van Elly, Jopie en Alice, plus een aantal sporadisch langskomende figuren. We hebben niet kunnen ontdekken hoe deze mensen voluit hebben geheten en wat er van ze geworden is.

Als we dit in de tijd plaatsen en bedenken dat er in dit deel van de wereld binnen enkele jaren ingrijpende gebeurtenissen zullen plaatsvinden, is het niet vreemd als we niet meer over deze mensen te weten zullen komen. Dat is niet erg. Door de foto's te digitaliseren is er in elk geval een miniem hoekje van het internet ingericht voor eventuele nabestaanden en andere geïnteresseerden.

Elly, pagina 19, foto 1

[Zonder bijschrift]

We zien twee jonge kinderen samen in een houten box met verticale spijlen, geplaatst op een betegelde vloer. De setting ademt rust en tropische eenvoud: een palmblad in de hoek van de foto wijst op een warme, zonnige omgeving. Buiten de box ligt een klein object dat achteloos achtergelaten lijkt.



De foto ademt een subtiele, haast meditatieve rust die je met recht als ‘zen-kwaliteit’ kunt omschrijven. Die indruk ontstaat niet door één element, maar door een samenspel van visuele en emotionele factoren. De houten box met verticale spijlen vormt een strak, herhalend patroon dat visueel rust geeft. De compositie is overzichtelijk en zonder overbodige details. De lege vloer rondom de box, de sobere muur, en het zachte licht geven de scène ademruimte. Er is niets dat drukt of afleidt. Het palmblad voegt een organisch element toe, zonder de rust te verstoren. De vergrijsde kleuren en ouderdomsvlekken dragen bij aan een gevoel van vergankelijkheid en contemplatie. Hoewel de kinderen in een beschermde ruimte zitten, is er geen directe ouderlijke aanwezigheid. Dat maakt de scène autonoom, alsof de kinderen even losstaan van de wereld. Een moment van innerlijke rust.