Wat toen niet opviel maar nu wel zijn de emoties die voorman Collins en consorten in hun geweld van blazers en drums hebben weten te verstoppen. De teksten lijken te druipen van de eenzaamheid, verbroken contact, melancholie. “There’s no reply at all”, “Searching for a clue”, “I wish that I could really tell you all the things that happened to me” en (maar dat is persoonlijker) “I'm back in the sea”. En zoals je wel vaker hebt als je na jaren weer muziek ‘van toen’ terughoort, komen er ook bij flarden allerlei halfvergeten emoties ‘van toen’ even de kop opsteken. Of zou het gewoon aan de decembermaand liggen?
Alle foto’s: Zevenaar, 6 december 2018 zo tussen 7 en 8 uur ’s ochtends, gemaakt met de Provoke-app op iPhone, instelling LPAN.
