Uit de Bollywood-film Mouna Hrudayam. Voor als je vijf minuten (5:40 alles bij elkaar) echt niets te doen hebt. Het is totaal onrealistisch, het playbacken is abominabel, de montage is in- en inslecht, de scène-wisselingen en de shots zijn zo'n beetje onmogelijk (fietsende mensen van onderaf gefilmd) maar toch is het ... hartverwarmend lief, op een naïeve manier die wij sinds de jaren zestig en de films met Cliff Richard eigenlijk vergeten zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten