Met quaden messen

»Hoe si meer saghen ende van my hoorden, hoe sy my meer versmaden ende meer verhardt, verduistert, verstijft werden. Dye my ghehaet hebben, die hebben dye duysternisse seer ghemint.«

Er zijn maar weinig zielen die het duistere verhaal kennen van de ‘tovererse van de Maanhorst’. Sommigen fluisteren dat ze diepgelovig was, terwijl anderen beweren dat ze 's nachts danste met de duivel. In de schaduwen van de overlevering doet een enkel verhaal de ronde dat ze door na‑ijverige streekgenoten in stilte werd gedood en in het buitengebied van de nabijgelegen plaats Sender begraven is – met haar hoofd naar beneden, haar gezicht verborgen voor elke mogelijkheid tot wederopstanding. Wie zal het zeggen? 

Toch blijft een kleine groep ingewijden, zelfs honderden jaren later, bekend met de locatie van het graf van deze vermeende tovererse, een plek die nog steeds te traceren is, ondanks de oprukkende beschaving. Haar naam wordt gefluisterd, maar nooit luidop uitgesproken, want het delen van deze kennis brengt gruwelijke gevolgen met zich mee. Binnen deze kleine kring zijn er enkelen die weten dat af en toe, wanneer de weersomstandigheden, de maanstand en de stand van de sterren gunstig samenvallen, het graf zich openbaart in de vorm van een halve heksenkring. Inderdaad, slechts een halve kring. Daar is een reden voor.

»Gheeft mijn vermoede siele rust en laet mi niet weder wt keeren tot mi selven. Gheeft mi in vrede te slapen.«